Fatih BAŞPINAR1
16. YY. KLASİK TÜRK ŞİİRİNDEN İLGİNÇ BİR ŞAİR GARÂMÎ VE DÎVÂN’INDA CİNAS SANATININ KULLANILIŞI
R u m e l i D E J o u r n a l o f L a n g u a g e a n d L i t e r a t u r e S t u d i e s 2 0 1 5 . 2 (A p r i l ) / 4 0
Garami: An Extraordinary Poet from Classical Turkish Poetry in the 16th Century and the Use of Puns in His Divan / F. Başpınar
(p. 40-58)
Özet
Cinas, ses tekrarına ve benzeşmesine dayalı bir söz sanatıdır. Cinaslı lafızların harflerin
sayısı, cinsi, harekesi ve sırası bakımlarından mümkün olan en üst düzeyde benzeşmesi
esastır. Cinasta her ne kadar anlamdan ziyade lafızların ses değeri önemli gibi görünse de
lafızların farklı anlamları çağrıştırması okuyucuda estetik bir zevk uyandırır ve onun hayal
dünyasını zenginleştirir. Edebiyatımızda cinaslı şiirler denilince akla ilk olarak cinaslı
maniler gelir. Onu, bütün örnekleri cinaslı olmasa da manilerin divan şiirindeki şekli
diyebileceğimiz tuyuğlar takip eder. Nazım şekli sınırlaması olmaksızın şairler cinas
sanatını her yerde kullanmışlardır. Ancak ses benzerliğinin mısra sonundaki şekli olan