NAKL OLUNUR Kİ SÎMURG-I ANKÂ’NIN BİR TELİ NİGÂRİSTÂN-I ÇÎN’DEDİR: ŞERH, SÖZLÜK-ŞERH VE SÖZLÜKLER ÜZERİNE

Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015, p. 403-418
DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.9002
ISSN: 1308-2140, ANKARA-TURKEY
ÖZET
Bu makalede bazı şerh, sözlük-şerh ve sözlük metinleri
tanıtılacak, bu metinlerden yola çıkarak bu türlerdeki eserler
hazırlanırken nasıl bir metot izlendiği, bu eserlerin neden yazıldığı,
okuyucu kitlesinin kimler olduğu sorularına cevap aranacaktır.
Şerhler meşhur eserlerdeki anlaşılmayan ifadelerin açıklandığı
metinlerdir. Bu nitelikteki eserlerden Şehrî ve Gülî’nin giriş kısmında
Mîrek Mehmed Taşkendî, eski ve yeni İran şâirlerinin beyitlerini
incelerken bazı kaside, mesnevi, kıta gibi manzumelerdeki müşkül
beyitleri mümkün olduğu kadar dostlarıyla müzâkere ettiğini ve
bunlardaki mânâları ve mazmunları açmaya niyet ettiğini belirtir.
Yazarı belli olmayan Lugat-i Fârsî ve Türkî adlı eserde ve Taşkendî’nin
bir sözlük niteliğindeki Nevâdirü’l-emsâl’inde, eliften başlanarak
alfabetik olarak tüm harflerin üstünlü, esreli ve ötreli şekilleriyle
başlayan Farsça kelimeler, kelime grupları, bir takım tamlamalar,
terkibî sıfatlar, ibareler, deyim ve atasözleri verilir. Riyâzî’nin Düstûrü’l-
‘amel’inde, alfabetik olarak 1050 civarında Farsça deyim, tabir ve
kelimenin Türkçe karşılıkları ile bunlarla ilgili Farsça şiirlerden örnekler
yer alır.
Hazırlanış biçimi (alfabetik olup olmamasına göre) ve terimsel
açıdan şerh ve açıklamalı veya açıklamalı-örnekli sözlükler arasında
fark görülmektedir. Bu eserler, anlaşılmayan beyitleri anlamak için ilgili
ilimlerle uğraşanlar, Farsça eser yazma konusunda tecrübesi olmayıp
da Farsça yazmak isteyenler ve aynı tarzda eser hazırlayanların
yararlanabileceği birer kaynak olmak üzere kaleme alınmışlardır.
Şerhlerden veya şerh-sözlüklerden, farklı alanlarda da yararlanmak
mümkündür. Bu tip şiir açıklaması ve çevirisi içeren eserler, örnekleri
açısından yeniden çeviri çalışmalarının malzemesi olabilir. İçerdikleri
kelimeler, deyimler, mazmunların anlamları ve verilen örnekler dikkate
alınırsa diğer bazı metinleri anlama / anlamlandırmada yeni
yaklaşımlar bağlamında kullanılabilir. Bu eserlerden edinilen ilk elden
bilgiler, edebî, kültürel ve sosyal çalışmalar açısından önemli olabilir.

 Bu makale Crosscheck sistemi tarafından taranmış ve bu sistem sonuçlarına göre orijinal bir makale olduğu
tespit edilmiştir.
** Doç. Dr. Boğaziçi Üniversitesi, Fen-Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü,
El-mek: yilmazfa@boun.edu.tr
404 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Anahtar Kelimeler: Şerh, Sözlük, Lugat, Mîrek Mehmed
Nakşbendî Taşkendî, Şehrî ve Gülî, Nevâdirü’l-emsâl, Riyâzî Mehmed,
Düstûrü’l-‘amel, Hall-i Müşkilât-ı
NAKL OLUNUR Kİ SÎMURG-I ANKÂ’NIN BİR TELİ
NİGÂRİSTÂN-I ÇÎN’DEDİR: ABOUT COMMENTARIES,
LEXICON-COMMENTARIES AND LEXICONS
ABSTRACT
In this article some works about the commentaries, lexiconcommentaries
and lexicons will be introduced and the methods of
preparation of these works, the reasons of writing these kind of texts
and for whom they are written will be discussed.
Commentaries are written about the famous works that include
hidden meanings. In the introduction of a commentary Şehrî ve Gülî,
Mîrek Mehmed Taşkendî says that he has discussed some hidden
meanings of some couplets of some masnavis, kasidas of old and new
Iranian poets with his friends, than he has decided to clarify the hidden
meanings of them. The works like Lugat-i Fârsî ve Türkî (the writer is
unknown), Nevâdirü’l-emsâl of Taşkendî, Düstûrü’l-‘amel of Riyâzî
include Persian words, phrases, idioms and proverbs in alphabetical
order, their meanings in Turkish and some examples about these
words.
The commentaries, lexicon-commentaries and lexicons have some
differences in the way of their preparations (being in alphabetical order
or not), and of their terminologies. These texts are written for the ones
working on special branches of science; for the writers who newly begin
to write in Persian; for the scholars who work on the same subject. It is
possible to utilize the commentaries and lexicon-commentaries in
different fields. These kinds of texts including the translations of
couplets or poems can be used in re-translation studies. They can be
used in re-explaining of some poems according to their new or unusual
meanings of phrases, idioms and proverbs. The interesting and
unknown anecdotes and informations of these texts may be useful for
literary, social and cultural studies.
STRUCTURED ABSTRACT
In this article some works about the commentaries, lexiconcommentaries
and lexicons will be introduced, and the methods of
writing of these works, the reasons of writing these kinds of texts and
for whom they are written will be discussed. The texts that will be
focused on are Şehrî ve Gülî of Mîrek Mehmed Nakşbendî Taşkendî, a
commentary on Gülistân of Sûdî, and those manuscripts located in
İstanbul Araştırmaları Enstitüsü, Lugat-i Fârsî ve Türkî (writer is
unknown), Nevâdirü’l-emsâl of Mîrek Mehmed Taşkendî, Düstûrü’l-‘amel
of Riyâzî Mehmed, Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî and the lexicon Kitâb-ı
elfazî both of whose writers are unknown.
Commentaries (şerh) are written about the famous works that are
composed of hidden meanings. In the introduction of a commentary
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 405
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Şehrî ve Gülî, Mîrek Mehmed Taşkendî says that he has discussed some
hidden meanings of some couplets of some masnavis, kasidas of old
and new Iranian poets with his friends, than he has decided to clarify
the hidden meanings of them. The works like Lugat-i Fârsî ve Türkî (the
writer is unknown), Nevâdirü’l-emsâl of Taşkendî, Düstûrü’l-‘amel of
Riyâzî include Persian words, phrases, idioms and proverbs in
alphabetical order, their meanings in Turkish and some examples about
these words. In Düstûrü’l-‘amel of Riyâzî, there are meanings of
approximately 1050 Persian words, idioms and phrases, and some
examples of Persian poems including those words.
While Kâtib Çelebi is summarizing the purpose of writing a book
in seven topics in Keşfü’z-zünûn, he features the ways of clarifying the
hidden meanings and repairing the mistakes of the main text. According
to him there are mainly three reasons to make a commentary on a text.
First of all even if the writer of the text writes his text satisfactorily, the
reader may not have enough information or of intelligence to
understand it, secondly the writer may not give enough information
about the text’s scientific branch, the text itself may have metaphorical
phrases that have to be commented on. In addition to them, the text
may have some mistakes.
The Arabic word “lugat” for lexicon derives from the root “lağv”
and means “to speak, to talk nonsense, to sing (of a bird)”, also means
“a text made of words with which individuals of a society use to tell
their feelings and ideas to each other.” The word “kâmus” has also been
used widely in Arabic society. In the Ottoman Empire there are no
lexicons in which Turkish words are given as main entries before the
18th century. The lexicons of that time are Arabic-Turkish or PersianTurkish
and they were written for education.
The term “sözlük-şerh / lexicon-commentary” is used for
annotated and/or annotated and sampled texts, on the basis of the
texts focused on in this article.
Now let us look at the methods of writing these texts: There is a
doctoral dissertation on the commentary of Gülistân of Sûdî. According
to this dissertation, Sûdî immensely uses the terms “mahsûl-i beyt,
mahsûl-i terkîb, mahsûl-i mısra, hâsıl-ı terkîb, manâ-yı terkîb”. Sûdî
writes his commentary for the students who learn Persian in the
madrasa. The method of writing of Şehrî ve Gülî of Taşkendî is as
follows; some samples (verses, poems) on specific subjects are chosen,
the meanings and the reason of writing of those samples are explained
by using both grammatical explanations and other literary constructs
like tropes and similes. He uses the terms “manâ, mazmûn, hülâsa,
mahsûl” in his work.
In other words, the terms used by the commentator can be taken
as a term of commentary. The terms used by Sûdî and Taşkendî can be
encountered in the commentaries written in the same century or the
following centuries.
Lugat-i Fârsî ve Türkî (whose writer is unknown) is a kind of an
annotated lexicon. First some words, phrases and idioms are given and
then their meanings and metaphorical meanings are explained.
Nevâdirü’l-emsâl of Mîrek Mehmed Nakşbendî Taşkendî is a kind of an
annotated and sampled lexicon prepared in alphabetical order that
includes idioms, proverbs, allusions and some proverbial verses. Riyâzî
406 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Mehmed’s Düstûrü’l-‘amel is also a kind of an annotated and sampled
lexicon prepared in alphabetical order that includes about 1050 Persian
phrases, idioms and some other words, with some Persian poems
connected with those words. Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî (whose writer
is unknown) is a kind of an annotated lexicon, including some idioms in
alphabetical order, their meaning given in Turkish shortly and with an
accompanying relevant verse of Sâ’ib-i Şîrâzî.
In these four texts, the terms used in both the commentary on
Gülistân and Şehrî ve Gülî have not been encountered. So, there are
some differences between commentaries and lexicons, both annotated
and annotated-sampled considering their ways of writing (either in
alphabetical order or not) and considering their terms. In addition to
this, the question that whether the lexicons including large annotations
and samples can be named as lexicon-commentaries or not comes to
mind.
The other questions to be asked to the abovementioned texts in
this article are why and for whom these kinds of texts are written
according to their writers. One of the reasons is that these texts are
written for the ones working on special branches of science; the other
reason is to be helpful for the writers who just begin to write in Persian,
and to be a resource for the scholars who work on the same subject.
In conclusion, the commentaries, lexicon-commentaries and
lexicons have some differences in the ways of their writing (being in
alphabetical order or not), and according to their terminologies.
Commentaries include the terms like “mahsûl-i beyt, hâsıl-ı terkîb,
hülâsa-i sühan”, but the lexicons don’t have these kinds of terms. The
lexicons and lexicon-commentaries are annotated and/or annotated
and sampled texts, usually written in alphabetical order. The lexiconcommentaries
have large annotations and samples.
These texts are written for the ones working on special branches
of science; for the writers who recently begin to write in Persian; for the
scholars who work on the same subject.
It is possible to utilize the commentaries and lexiconcommentaries
in different fields. These kinds of texts including the
translations of couplets or poems can be used in re-translation studies.
They can be used in re-explaining of some poems according to their new
or unusual meanings of phrases, idioms and proverbs. The interesting
and unknown anecdotes and information of these texts may be useful
for literary, social and cultural studies.
Keywords: Commentary, lexicon, Mîrek Mehmed Nakşbendî
Taşkendî, Şehrî ve Gülî, Nevâdirü’l-emsâl, Riyâzî Mehmed, Düstûrü’l-
‘amel, Hall-i Müşkilât-ı
“Şerhler bir ilim dalında meşhur olmuş genellikle muhtasar metinler üzerine kaleme alınan,
bunlardaki kapalı ifadelerin açıklandığı, eksik bırakılan hususların tamamlandığı, hatalara işaret
edildiği ve örneklerin çoğaltıldığı eserlerdir.” (…) Şerh yazımında, genellikle ders kitabı olarak
okutulan özlü metinlerin açıklanması suretiyle eğitim faaliyetine yardım edilmesinin yanı sıra geniş
ilmî tartışmaların yapılması gibi etkenler de rol oynamıştır. (…) Söz konusu şerhlerde metin
müellifinin ne demek istediği açıklanmakta, ardından konuyla ilgili görüşler tartışılmakta, sonunda
şerh yazarının düşüncelerine ve itirazlarına yer verilmektedir.” Kâtib Çelebi, (Keşfü’z-zünûn’da)
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 407
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
“eser telifinin gayelerini yedi madde halinde özetlerken kapalı kalmış hususları açıklama ve
eserdeki hataları düzeltme nevilerine de yer verir.” Buna göre “daha çok üç sebeple şerhe ihtiyaç
duyulduğu görülmektedir. Birincisi eserin müellifi zekâ, kabiliyet ve birikiminin seviyesi
çerçevesinde incelediği konuyu kendince yeterli bir hacimde ortaya koysa da her okuyucu aynı
seviyede olmadığından eserin şerhine ihtiyaç duyulur. İkincisi başka bir ilmin alanına girmesi
dolayısıyla bazı temel bilgilere yer verilmemesi, bazılarının düzenlenmesinin ihmal edilmesi veya
bazı hükümlerin illetlerinin belirtilmemesidir. Üçüncü sebep, eserde yoruma muhtaç veya mecazi
ifadelerin kullanılmasıdır. Ayrıca bazı eserlerde görülen yanlışlık ve eksikliklerin giderilmesi de
şerh yazmayı gerekli kılar.” (Saraç, 2007, s. 123-24; Şensoy, 2010, s. 555-56).
“Kitap hâlindeki klâsik devir şiir metni şerhlerine bakıldığında en çok filolojik
yaklaşımların ağır bastığı görülür. Bu tip şerhlerde öncelikle metin verilir. Sonra kelimeler ve
kavramlar çok zaman dil bilgisi ağırlıklı olarak şerhine göre uzun veya kısa bir şekilde açıklanır.
Onlarda saklı olan anlam dünyası ortaya çıkarılmaya çalışılır. Daha önce bu konuda ileri sürülmüş
fikirler varsa, onlar zikredilir, tercihlerde bulunulur. Telmihler dünyası açıklanır. Sadi, Hâfız ve
Mesnevi şerhleri genellikle böyledir.” (Kortantamer, 1994, s. 2-3)1
.
Sözlüğün Arapça karşılığı lugat kelimesi, “söz söylemek, boş konuşmak; kuş ötmek”
anlamlarındaki lağv kökünden türemiştir, “toplum bireylerinin duygu ve düşüncelerini birbirine
anlatmak için kullandıkları kelimelerden meydana gelen eser” anlamındadır. “IV. (X.) yüzyılın
sonlarına kadar yazılan lugat kitapları konularına göre değişik adlar taşıdığından sözlük kavramını
karşılayan ortak bir terim henüz mevcut değildi. Bu dönemde ve daha sonraki süreçte lugat
kelimesi ‘dil, lehçe’ mânasına geliyordu. ‘Sözlük bilimi’ anlamında ilmü’l-luga ve mu‘cemiyyât ile
sözlük karşılığı olarak kullanılan mu‘cem ve kâmûs kelimeleri sonradan terim haline gelmiştir.”
Mu‘cem ‘sözün kapalı ve anlaşılmaz olması’ mânasındaki ucme kökünden türemiştir, ‘kapalılığı ve
bilinmezliği giderilmiş söz’ demektir.” “Suya dalmak” anlamındaki kamstan türediği veya gavstan
dönüştüğü kabul edilen “kâmus” kelimesi, Arap ilim çevrelerinde çok ilgi gördüğünden “sözlük”
anlamında kullanılmaya başlanmıştır (Durmuş, 2009, s. 398). Osmanlılar döneminde XVIII.
yüzyılın ikinci yarısına kadar Türkçe kelimelerin madde başı olarak alındığı sözlüklere pek
rastlanmamaktadır. Bu devirde hazırlanan sözlükler Arapça-Türkçe ve Farsça-Türkçe olup çoğu
eğitim amacıyla yazılmıştır (Topaloğlu ve Kaçalin, 2009, s. 405).
“Sözlük-şerh” kavramı, bu makalede üstünde durulan eserlerdeki özelliklerden yola
çıkılarak, açıklamalı ve yer yer örnekli sözlükler hakkında kullanılmıştır.
Bu makalede bazı şerh, sözlük-şerh ve sözlükler tanıtılacak, ardından bu eserlerde
dikkatimizi çeken kimi hususlara değinilecek, ayrıca bu metinlerinden yola çıkarak üzerinde
durulacak noktalar şunlar olacaktır: Bu türlerdeki eserler hazırlanırken nasıl bir metot izlenmiştir?
Bu eserler neden yazılmıştır, okuyucu kitlesi kimlerdir? Bu eserler hangi çalışma alanlarında
değerlendirilebilir?
Bu sorulara cevap ararken üzerinde durulacak metinler şunlardır: Mîrek Mehmed
Nakşbendî Taşkendî’nin Şehrî ve Gülî adlı bir eseri, Sûdî’nin Gülistân şerhi, İstanbul Araştırmaları
Enstitüsü yazmaları arasında yer alan şu eserler: yazarı belli olmayan Lugat-i Fârsî ve Türkî, Mîrek

1 Şerh metinleri üzerine (Mesnevi, Gülistân, Bostân, çeşitli dinî ve tasavvufî eserler gibi) yapılmış pek çok çalışma vardır,
bunları burada tek tek saymak mümkün değildir. Şerh konusunda son dönemde yapılan çalışmalara örnek olması
bakımından şu çalışmaları hatırlatmak isteriz: Ömür Ceylan (2000). Tasavvufî Şiir Şerhleri. İstanbul: Kitabevi; Sadık
Yazar (2011). Anadolu Sahası Klâsik Türk Edebiyatı Sahasında Tercüme ve Şerh Geleneği. (Yayımlanmamış Doktora
Tezi). İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul; Aynur H., Çakır M., Koncu H., Kuru S. ve Özyıldırım A.
(2014). (Haz.), Metnin Hâlleri: Osmanlı’da Telif, Tercüme ve Şerh, İstanbul: Klasik.
408 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Mehmed Taşkendî’nin Nevâdirü’l-emsâl, Riyâzî Mehmed’in Düstûrü’l-‘amel, yazarı belli olmayan
Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî, yazarı belli olmayan Kitâb-ı elfazî adlı sözlük.
Bu çalışmanın başlangıç noktası şu idi: Baldırzâde ailesine ait bir mecmua üzerinde
çalışırken, Tâcîzâde Cafer Çelebi’nin (ö. 921/1515) kaynaklarda adı geçen fakat elde olmayan bir
manzumesine rastladık. İsmail Erünsal ve Necati Sungur, Tâcîzâde Cafer Çelebi’nin Kûs-nâme
veya Kavs-nâme adlı bir eserinden bahsedip o ana kadar yapılan çalışmalarda bu eserin henüz ele
geçmediğini belirtiyorlardı. Bu iki çalışmada da kaynak olarak Âşık Çelebi Tezkiresi ile Şakâ’ikü’nnu‘mâniyye
gösteriliyordu. Meşâ‘irü’ş-şu‘arâ’da “… ve hezlden Küs-nâme adlu bir nâmesi vardur”
şeklinde bir bilgi yer alıyordu (Kılıç, 2010, s. 461). Eser isminin okunmasında bazı farklılıklar
olduğu açıktı. Mecmuada ise manzumenin başlığı Nâme-i Tâcîzâde Ca‘fer Çelebi şeklinde idi.
Dihhudâ’nın Lugat-nâme adlı sözlüğünde “Küs-şi‘r” maddesinde “hezel, boş söz, açık saçık söz,
kadın sözü” vb. anlamların verilmesinden hareketle, Âşık Çelebi’nin eser ismini kef ve sin ile
yazdığını da dikkate alarak, mecmuada rastladığımız ve konusu “küs” kelimesinin tarifine uyan
eserin Cafer Çelebi’nin elde olmayan manzumesi ve adının da Küs-nâme olduğuna karar verdik
(Büyükkarcı Yılmaz, 2013, s. 559-60).
Bu çalışma sırasında, İstanbul Araştırmaları Enstitüsü’nde Mîrek Mehmed Nakşbendî
Taşkendî (1022/1613’te sağ) tarafından yazılmış Şehrî ve Gülî ile benzeri bazı eserler de
dikkatimizi çekmişti.2 Şehrî ve Gülî gördüğümüz kadarıyla şerh özelliği taşımaktaydı. Eserde
Kâtibî, Assâr, Hasan Senâyî, Selmân-ı Sâvecî, Firdevsî, Enverî, Câmî, Nizâmî (İskendernâme),
Asfer, Riyâzî-i Semerkandî, Sadî (Gülistân, Bostân), Kemâleddîn İsmaîl, Evhadüddîn İsmaîl, Alî
Şîr Nevâyî, Hayretî-i Acem gibi şâirlerden alınan Farsça beyitler, kıtalar vb. ve bu alıntılarla ilgili
açıklamalar yer alıyordu.
Giriş kısmında müellif, eski ve yeni İran şâirlerinin beyitlerini incelerken bazı kaside,
rübai, mesnevi ve mukattaâtlardaki müşkül beyitleri mümkün olduğu kadar dostlarıyla müzâkere
ettiğini ve bunlardaki mânâları ve mazmunları açmaya niyet ettiğini belirtiyordu. Bazen önce
Farsça beyti veriyor ve sonra ilgili açıklamalara geçiyor, bazen de önce bir kelimeden yola çıkarak
bu kelime veya kelime grubunun yer aldığı beyit örneklerini veriyordu.

2 Yeri gelmişken Şehrî ve Gülî’nin yeni üç nüshasından bahsetmek isteriz. Yayımlanan kitapta tanıtılan nüshalar arasında
yer almayan bu nüshalar, İstanbul Araştırmaları Enstitüsü’nde, ŞR 263/3 ve 429/1 numarada kayıtlıdır.
1. ŞR 263/3 – Katalog no 713: (13a-32b arasında). Sekiz risaleli bir yazmadır. 227 x 117 mm., 185 x 75 mm.
13a, 31b-32b, 40a-41a boş. 31 st. Talik. Bazı kelimeler kırmızı mürekkeple, bazı kelimelerin üzeri kırmızı mürekkeple
çizilmiş. Koyu krem, orta kalın ve sarımsı, aharlı, mistarlı kâğıt. Karton üzerine kenarları çift sıra altın yaldız cetvelli,
kahverengi deri cilt. Eser reddadelidir. Vakfeler kırmızı mürekkeple. Ia’daki nota göre Nazîf hattıyladır.
2. Aynı nüshanın 33a-39b arasındaki kısmı, Şehrî ve Gülî’nin eksik bir nüshasıdır. Sonunda “badehû hâtime
yazıla” şeklinde bir cümle varsa da yazılmamıştır, çok az bir kısmı eksiktir. Baş kısmındaki eksiklik daha fazladır. Bu
nüsha, Kahraman ve Öz’ün yayınına göre, s. 141, “Mevlânâ Âsafî, makta: Tîgîst…” şeklinde başlayan kısım ile s. 218,
“deste-i hâven, havan destesine dirler.” arasındaki kısma denk gelir (Kahraman ve Öz, 2012).
3. ŞR 429/1 – Katalog no 714: (1a-43b). Üç risaleli bir yazmadır. 216 x 140 mm., 160 x 80 mm. 19 st. Nesih.
Bazı kelimeler ve vakfeler kırmızı mürekkeple. Krem ve açık krem, orta kalın, aharlı, su yollu, filigranlı, mistarlı kâğıt.
1b-2a kenarları siyah mürekkeple tahrirli altın yaldızla, diğer yapraklar mavi mürekkeple cetvelli. 1b altın yaldızla rumi
tezhipli, tığlı mihrabiyeli. Mukavva üzerine altın yaldız zencirekli, cetvelli, dövmeli, tığlı, ortada tekrar çift sıra altın
yaldız dikdörtgen şeklinde cetvelli, dövmeli, mıklepli bordo deri cilt. Mıklep de aynı şekilde altın yaldızla zencirekli,
cetvelli. Sertap altın yaldız cetvel arasında dövme ve tığlı. Kapak içleri ve ilk koruyucu yaprağın ön yüzü gümüş yaldızla
serpme desenli kâğıt. 3 Safer 1244/15 Ağustos 1828’de Seyyid Alî Râ’if Şâkir tarafından istinsah edilmiştir (Kut, Toska,
Büyükkarcı Yılmaz, Gençtürk Demircioğlu ve Atik, 2014, s. 752-54).
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 409
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Bir süre sonra Şehrî ve Gülî adlı bu eser yayımlandı ve bu eserde de “küs” kelimesine
rastladık (Kahraman ve Öz, 2012, s. 175):
“Küsün ma‘nâ-yı lügavîsi egerçi müsta‘meldir ammâ beyne’l-A‘câm bir kimesne
gâyet ile gevşek olup avret semtine mâyil olsa idi ana küs derler ve bir kimesne müdâm
nisvân ile ihtilât etse ana tarrî derler. Ubeyd’in küs güfte est latîfesi îhâmdan hâlî degildir.”
Böylece, 17. yüzyılın başında yazılmış (1 Cemaziyelevvel 1022/ 20 Haziran 1613; “Kitap
Zigetvar şehrinde, … Sultan Süleyman’ın türbesinde, bahçe gülü mevsiminde sona erdi.”) bir
eserde de “küs” kelimesine rastlamış olduk. Kelimenin burada verilen anlamı da, Cafer Çelebi’nin
manzumesinin konusuna uyuyor ve eserin kaynaklarda bahsedilen metin olduğunu bir kez daha
doğruluyordu.
***
Şehrî ve Gülî gibi eserlerde, yukarıda üzerinde durduğumuza benzer başka ilginç
açıklamalara ve bilgilere rastlamak mümkündür. Bu eserde dikkatimizi çeken aynı nitelikteki
açıklamalardan birkaçı örnek olması düşüncesiyle aşağıya alınmıştır:
Bunlardan biri “sürü içinden çıkmayan hayvan” anlamındaki “gele-rev” kelimesine dairdir.
Mîrek Mehmed İstanbul’a geldiğinde sanat erbabı ile konuşmuş ve görmüş ki eski İran şâirlerine
değil de Muhteşem-i Kâşî, Vahşî-i Yezdî, Urfî-i Şîrâzî ve Velî Deşt-i Beyazî gibi yeni şâirlere
rağbet var. Bunu şâir geçinen bazı cahiller de işitmiş. İranlı birini gördüklerinde, Hâfız ve Şeyh
Sadî gibi şâirlerin şiirlerine tenezzül etmeyip bu kişilerin eserleri var mı, diye sorarlarmış. İşte bu
tip insanlara İranlılar “gele-rev” derlermiş. Taşkendî bunu şöyle aktarmıştır:
“Gele: Gâh olur ki A‘câm fülân kes gele-rev est dirler. Gele-rev şol hayvâna dirler
ki süri içinden çıkmaz ve gele-rev lafzında nükte budur ki erbâb-ı sühan müzâkere ve
mübâhese itdükde ol ahmakveş buz-i Ahfeş gibi yârânun agzına bakup söz ne tarafa
müeddî olursa fehm itmedin söz budur diye tura.
Bu kemîne şehr-i İstanbul’a geldügümde ba‘z-ı sühan-şinâs u hoş-tab‘ân ile
konuşup elfâz-ı dürer-bârlarından sadef-i gûş-i cânı pür-dür itdüm. Gördüm ki şu‘arâ-i
mütekaddimînden hazz itmeyip müteahhirînden olan Muhteşem-i Kâşî ve Vahşî-i Yezdî ve
Urfî-i Şîrâzî ve Velî Deşt-i Beyazî ebyâtın mâillerdür ve okun diyü teklîf iderler. Bu ahvâli
ba‘z-ı câhil müteşâir işidüp taklîd yüzinden anlar dahı Muhteşem-i Kâşî ve Vahşî ebyâtın
ararlar. Hâce Hâfız ve Şeyh Sadî’nün ebyâtına tenezzül itmeyüp zurefâ-i Acemden birin
gördükde Dîvân-ı Muhteşemün var mı ve Urfî ebyâtı manzûrun oldı mı ve Vahşî
kasâyidinden hâtırunda yok mı diyü suâl iderler. Şu makûle kimesnelere A‘câm gele-rev
dirler.” (Kahraman ve Öz, 2012, s. 216-17).3
Buradan da anlaşılıyor ki 17. yüzyıl başlarında İstanbul’da Muhteşem-i Kâşânî (ö.
996/1588), Vahşî-i Yezdî (Vahşî-i Bafkî veya Kirmânî de deniyor, ö. 991/1583), Örfî-i Şîrâzî (ö.
999/1591) gibi İran şâirleri revaçtadır. İlk elden edinilen bu bilgi, edebî ve kültürel açıdan da kayda
değerdir, diyebiliriz.

3 ŞR 263/3 nolu nüshayı incelerken gördük ki “gele-rev” hakkındaki kısımda, 39a’da bu kelime “kelle-rev” şeklinde
harekelenmiştir: “Şol hayvâna derler ki süri içinden çıkmaz ve süriden ayrıldıkdan sonra başın kessen bir kadem ileri
basmaz. Filân kimse kelle-rev didüklerinde nükte budur ki bir kimse söz anlamaya ve erbâb-ı sühan müzâkere ve
mübâhese etdikde ol ahmak-veş …” şeklindedir.
Bu nüshadan “Sandal” kelimesi ile ilgili açıklamaları örnek olarak verelim (33a-b): “Sandal-ı sürh, sandal-ı
sepîd: Düğün gecelerinde arûsân-ı Acem nâsiyelerine sandal-ı sepîd sürerler ve sandal-ı sürh bir kimesneyi ısıtma tuttuğu
vakit başı ağrısından alnına sürerler, nâfi olur. Sandal-ı sepîdi arûsân zînet için pîşânîlerine sürdükleri Mevlânâ
Ümîdî’nin Kasîde-i Lâmiyye’sinde olan bu beyitten fehm olunur.”
410 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Şehrî ve Gülî’de “behle” kelimesinin “destüvâne” yani “eldiven” olduğu açıklanırken,
Şemseddîn Kâtibî’nin (ö. 839/1435 [?]) melikü’ş-şuarâ olması hakkındaki ilginç bir bilgiye yer
verilmiştir:
“Nakl olınur ki Mevlânâ Kâtibî Şirvânşâh zamânında imiş ve pâdişâh azîm ri‘âyet
idermiş. Pes hasûdân Mevlânâ Kâtibî’yi pâdişâha geçerler imiş ki Kâtibî düzd-i şuarâ olup
hâyîde-gûydur. Gül faslında Mevlânâ Kâtibî hammâmda bulınmış ve pâdişâh tarafından
âdem gelüp mevlânâyı kurna başında bulup dir ki ‘pâdişâh sana emr itdi ki gül faslına
müteallik bir kasîde nazm idesen.’ Ol dahı bahr-ı tefekküre müstagrak olup ve hammâmdan
çıkup esvâbın giydi. Pâdişâh nazarına gelince rûzgârda meşhûr olan Gül kasîdesin nazm
itdi. Pâdişâh nazarında okunurken huzzâr-ı meclis arasında birkaç sühan-çîn hâzır idiler.
Pâdişâha fısıldadılar -ki şâh elinde olan eldüvene ibrişimden bir gül nakş olınmış idiKâtibîye
karşu tutup diyünüz ki bu güli dahı bir mazmûn idüp güle teşbîh kıl ve Gül
kasîdesine zamîme eyle, göreyin rikkat-i tab‘un niçedür. Pâdişâh dahı mevlânâ-yı müşârün
ileyhe yumrugın tutup didi ki şu benüm eldüvenümde olan güle teşbîh kıl, göreyüm rikkat-i
tab‘un niçedür. Mevlânâ Kâtibî dahı bahr ve redîfi bozmayup bedîheten bu beyti nazm
eyleyüp redd-i cevâb itmiş. Beyt: … Hulâsa-i beyt budur ki ‘zühre çenginden iplik virür ve
Süheyl ol ibrişim ile senün telâtinden olan eldüvenün üzerine gül diker’ dimekdür.
Mevlânâ Kâtibîye câyize içün düvâzdeh hezâr akçe pâdişâh ihsân itmiş.
Nakl olınur ki Mevlânâ Kâtibî Gül kasîdesin okurken yanıltmak içün suâl eylediler
ki ‘Ey Kâtibî tü ez kücâyî ve Attâr kücâst’. Mevlânâ Kâtibînün semend-i tab‘ı bir
mertebede çâbük ü çâlâk idi ki kezâlik bahr u redîf-i kasîdeye tagyîr virmeyüp bu beyt ile
cevâb virmiş. Beyt: … Kasîde tekrâr okundukda bu beyitleri ebyât arasında bulmayıcak
tahsîn-i belîg idüp Kâtibîyi melikü’ş-şuarâ itdi.” (Kahraman ve Öz, 2012, s. 150).
Benâî (ö. 918/1512) adlı İran şâiri mesnevisinde, Hicaz seferine niyet eden Câmî’yi (ö.
898/1492) “bu diyârlarda Enverî ve Husrev ebyâtını çaldın, gâlibâ Ka‘beye Dîvân-ı Zahîr içün
gidersüz, imdi Haremde dahı bulursan hemân bilâ-te’hîr çal” diyerek hırsızlıkla suçlar. Bu
mesnevinin üç beyti Şehrî ve Gülî’de kaydedilmiştir. Bu olay anlatılırken “beyne’l-A‘câm Dîvân-ı
Zahîr bir mertebede muteberdür ki Ka‘be’de dahı bulursan çal diyü kinâye iderler.” şeklinde bir
açıklama da yapılmıştır (Kahraman ve Öz, 2012, s. 159-60). İslâm Ansiklopedisi’ndeki Zahîr-i
Faryâbî (ö. 598/1201) maddesinde, gazelleri Sa‘dî-i Şîrâzî’nin yazdıkları kadar güzel olmasa da
başta Sa‘dî olmak üzere Hâfız-ı Şîrâzî ve Molla Câmî gibi şâirler tarafından taklit edildiği
vurgulanır ve şu açıklama yer alır: “Nitekim şiirleri hakkında bir atasözü haline gelen, “Eğer
Zahîr’in dîvânını bulursan Kâbe’de bile olsa onu çal” sözü onun şiirlerine olan rağbeti gösterir.”
(Atalay, 2013, s. 88).
Şehrî ve Gülî’de Taşkendî, kişisel beğenisini de ortaya koyar: çok uzun zamandır araştırıp
okuduğunu, bu zaman zarfında iki kasideyi çok beğendiğini söyler. Bunlardan birisi, Nizâm-ı
Esterâbâdî’nin Hazret-i Ali hakkındaki Kasîde-i Mi’râcü’l-hayâl’idir. Taşkendî’ye göre “efsâh ve
eblâg” olduğundan dolayı bu kasideye “Mi’râcü’l-hayâl” denmiştir ve döneminde bir benzeri daha
yoktur (Kahraman ve Öz, 2002, s. 204-05).
***
İstanbul Araştırmaları Enstitüsü’nde yer alan, yazarı belli olmayan Lugat-i Fârsî ve Türkî
adlı eserde (ŞR 263/4)4
, eliften başlanarak alfabetik olarak (elif-ba’ya göre) tüm harflerin üstünlü,

4 ŞR 263/4 – Katalog no 384: (43a-60a arasında). 43a boş. Mehmed Nazîf tarafından Şaban 1176/15 Şubat-15
Mart 1763’te istinsah edilmiştir. Derkenarda da açıklamalar bulunur. Eser 60a’da 11. satırda biter. Temmeti vardır. Diğer
fiziksel özellikleri için bkz. dipnot 2 (Kut vd., 2014, s. 473).
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 411
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
esreli ve ötreli şekilleriyle başlayan Farsça kelimeler, kelime grupları, bir takım tamlamalar, terkibî
sıfatlar ve ibareler verilir (bâbü’d-dâli’l-meftûha, bâbü’d-dâli’l-meksûre, bâbü’d-dâli’l-mazmûme
gibi başlıklarla), ardından kimi zaman Farsça kimi zaman Türkçe olarak karşılıkları, hatta mecazî
anlamları gelir. Eğer kelimenin ıstılah anlamı varsa buna da işaret edilir. Lugatte yöntemi, amacı
tespit edebileceğimiz bir giriş veya sonuç kısmı yoktur. Genellikle sözcüğün anlamı “yani”
kelimesiyle başlayarak, bazen “… demekdir” şeklinde verilir. Bazen açıklamalar bir satır, bazen ise
yedi sekiz satır kadar sürer. Bu “açıklamalı sözlük”te yer alan kelimelerin bazıları bugün
kullandığımız sözlüklerde de yer alır. Bunların arasında dikkati çekenler veya mecazî anlama sahip
kelime gruplarına önek verelim:
âfitâb-revâne (43b): şarâb
âfitâb-perest (43b): gül-i nîlûfer ki ân râ dürr-i tâc …
ahter-i ser-be-ser (44a): sitâre-i sa’d ve fâl-ı nîkû
tîre-dimâg (47b): sevdâyî kimse
çarh-ı mugân (47b): şarâb
câm-ı Hilâlî (48a): şarap içecek zarf-ı mahsûsun ismidir, (…) bu câma zevrak ve keştî dahi
derler, meşhûrdur
çeşm-i zengî (48a): gözlük
dest-efşâr (50b): bir nev altındır ki Hüsrev-i Pervîz anı elinde lâden gibi oynadır idi
dil-nişîn (51a): makbûl ve mergûb olmadan gönülde yeri olmakdır
dîv-gîr (51a): diyâr-ı Hind’de işlenir, harîrden bir nev kumâşdır ki gâyet ince olur
ser-germ (53a): âşık mânâsına
siyeh-kâse (53b): habs, bu tabir Türkîde vardır ki habs olan âdeme kara çanaklı derler5
şehrî ve gülî (54a): “Bir şehirde bir odur” diyecek yerde darb olunur
şîr-nigâr (54a): şu‘bede-bâz diyecek yerde istimâl olunur
âşık-ı bîcân (54b) sarmaşığa benzer bir yapışkan otdur, kızıl çiçekleri olur
kâğıd-ı zer (55b): pâdişâhlar bazı fukarâ ve sülehâya vazîfe tayîn edip ellerine verilen
temessük6
kâr-düzd (55b): işe el ucuyla yapışıp oyalanarak işlenen iş ve sanat uğrusu diyecek yerde
darb ederler
kebûd-kîse (56a): fakîrü’l-hâl diyecek yerde darb ederler
kemân-ı felek (55b): burc-ı Kavs’den kinâyedir
kemer-beste (56a): hidmetkâr demekdir, kemer kuşak mecâzen miyân mânâsına da gelir,
kemer-bend’deki kemer bu mânâyadır
germ-dilân (55b): âşıkân ve dil-suhtegân-ı âteş-i muhabbet-i cânân
gird-gâh (56a): kevkeb diyecek yerde darb ederler
gül-rîz (56b): bir nev kumaşdır ki rummânî gül nakşîdir

5 Türkçe’de var olduğu belirtilen bu tabire örnek olması amacıyla tespit ettiğimiz bir beyti vermeyi uygun gördük:
Sâgar-ı sahbâ ile cünbiş-i devrânımız / Bezm-i felek gibi dil kara çanaklı degil (Haşmet, G. 165/2), (Arslan ve Aksoyak,
2015, s. 164).
6 Kâgıd-ı zer gibi gördükde o zerrîn kemeri / Bildim ol mâhı ki var bend-i miyânında berât (Sünbülzade Vehbi), (Ersoy,
2001, s. 166).
412 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
gül-zemîn (56b): diyâr-ı Acem’de her mahallede bir mevzi-i muayyendir ki ehl-i mahalle
cem‘ olup […]ederler
leb-i şîrîn (57a): bir bâdeye derler ki tatlı ola müselles gibi ve her nesne ki ziyâde tatlı ola,
leb-i şîrîn derler
murg-ı dil (57b): akl
murg-ı şeb-âvîz (57b): İshak kuşu
nây-ı Türkî (57b): zurna diyecek yerde madrûbdur
nâvek-i seherî (57b): âh-ı derd-nâk
nâvek-endâz (58a): muallim ve mürebbî diyecek yerde madrûbdur
nakş (58a): devât lîkâsı
nakş-ı cihân (58a): Isfahân’da bir bâğın ismidir
namâz-ı şâm (58a): akşam vakti yemekden kinâyedir
nazar-bâz (58a): ehl-i nazar demeden kinâyedir, mahbûb-dost ve âşık mânâsına dahi gelir
hem-piyâle (59a): yârân
heft-muhît (59a): heft felek
hindû-yı felek (59a): Zuhal
hindû-yı güher (59a): şimşîr
Yûsuf-ı zerrîn-resen (60a): âfitâb
***
ŞR 181/27
ile ŞR 429/2’de8 kayıtlı ve alfabetik hazırlanmış bir sözlük niteliğindeki
Nevâdirü’l-emsâl de Mîrek Mehmed Taşkendî tarafından kaleme alınmıştır. 1020/1611’de Şiraz’da
yazılmıştır. Eser Farsça deyim, atasözü ve kinayelerin, atasözü haline gelen beyitlerin Türkçe
açıklamalarını içerir. Bu eserde de eliften başlayarak alfabetik olarak tüm harflerin üstünlü, esreli
ve ötreli şekilleriyle başlayan Farsça deyim, atasözü vb. (bâbü’l-elifi’l-meftûha, bâbü’l-elifi’lmeksûre,
bâbü’l-elifi’l-mazmûme gibi başlıklarla) verilmiş, ardından bu ibareler, çeşitli şâirlerin
eserlerine başvurarak örneklendirilmiştir.
Kahraman ve Öz’e göre “Bu sözlük, Mirek’in, edebî kültüre hâkim bir müellif olduğunu
bize gösterecek bir içeriğe sahiptir. Çünkü Mirek, sözlüğünü hazırlarken, Fars edebiyatının pek çok
önemli şâirinin dîvânlarını tarayarak iyi bir derleme çalışması yapmıştır.” Buradaki şâir kadrosunun
çoğuna Şehrî ve Gülî’de de rastlanmıştır (Kahraman ve Öz, 2012, s. 68). Örnek verelim:
“âfitâb-rûy ve sâye-rûy: bu edâlar şol zamânda darb olınur ki zebân-ı Türkî’de bir
yer güneşe karşu olup bî-vâsıta harâret-i şems ana isâbet etseydi yârân-ı Acem ol yere
âfitâb-rûy dirler, hattâ bir bâğ ki güneşe karşu olup üzümü tatlı olur diyecek yerde A’câm
medh yüzinden ‘engûr-i bâg âfitâb-rûyest’ diyü darb iderler, sâye-rûy edâsı âfitâb-rûyun
zıddıdur ki gölgelik ve gölgeye karşı diyecek yerde …” (46a)

7 ŞR 181/ 2 – Katalog no 693: (47a-111b arasında). İki risaleli bir yazmadır. 201 x 120 mm., 150 x 60 mm. Nestalik.
Başlıklar ve bazı kelimeler kırmızı mürekkeple. Bazı kelimelerin üzeri kırmızı mürekkeple çizilmiş. Açık krem, kalın,
aharlı, su yollu, filigranlı kâğıt. Bazı yapraklarda ağır su lekeleri ve hafif mürekkep dağılmaları, bazı yapraklarda hafif
kurt yenikleri vardır. Mukavva üzerine sırtı kahverengi bez, kapaklar siyah zemine stilize çiçek desenli büyük şemse
motifli ve köşebentli, altın yaldız cetvelli, lake cilt. 111a’da İbrâhîm Dürerî Efendi adına 7 Safer (12)42/10 Eylül 1826
tarihli sahibiyet kaydı vardır. Derkenarlarda konuyla ilgili açıklamalar bulunur (Kut vd., 2014, s. 734-35).
8 ŞR 429/2 – Katalog no 694: (44a-97a arasında). 44a cetvelli boş. Bazı kelimelerin üzeri kırmızı mürekkeple çizilmiş.
15 Muharrem 1244/28 Temmuz 1828’de Seyyid Alî Râ’if Şâkir tarafından istinsah edilmiştir. Diğer fiziksel özellikleri
için bkz. dipnot 2 (Kut vd., 2014, s. 735).
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 413
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
“şehrî ve gülî: bî-misl bî-bedel şol zamânda müsta’meldür ki zebân-ı Türkî’de
şehirde nazîri yokdur dimek yerine yârân-ı Acem şehrî ve gülî dirler.” (79a)
***
ŞR 429 numaralı yazmanın üçüncü risalesi9 Riyâzî Mehmed’in (ö. 1054/1644) Düstûrü’l-
‘amel (98a) adlı eseridir. Eserde 1050 civarında Farsça deyim, tabir ve bazı kelimelerin Türkçe
karşılıkları ile bunlarla ilgili Farsça şiirlerden kıta, nazm, beyt vb. başlıklı örnekler yer alır.
Alfabetik olarak eliften itibaren tüm harflerin üstünlü, esreli ve ötreli şekilleri yer alır. Şâirlerden
bazıları: Hâfız, Selmân, Sadî, Tûsî, Âsafî, Muhteşem, Şifâyî, Örfî, Câmî, Kemâl Hocendî,
Evhadüddîn-i Kirmânî, Husrev, Hâtifî, Vahşî, Zuhûrî, Mevlânâ, Kemâl Isfahânî, Şâhî, Evhadî,
Hilâlî, Hâfız, Hâkânî, Hezârî, Şerîfî-i Tebrîzî, Nizâmî gibi.
Riyazi Mehmed girişte Acem dilini “lisân-ı zarâfet-i Derî”, “zebân-ı mu’ciz-beyân”
şeklinde över ve bir kıta verir (97b):
Nola meyl etse lisân-ı Acem’e
Her kimin kim ola tab’ında sedâd
Bir safâ-bahş-ı nevâdır bu lisân
Baglamış anı Acem’de üstâd
Kendisi de “sühan-şinâsân-ı Acem’den” bazı latifeler ve nadir nüktelerden muhtasar bir
mecmua toplayıp kaleme aldığını (98a) belirterek eseri nasıl hazırladığını da açıklamış olur.
Alfabetik olarak hazırlanmış ve ilgili kelimeyi içeren örnekler verilen, sözlük mahiyetinde bir
eserdir.10 Örnek:
bâde-i mest (106b): keskin şarâb … bâde-i mestâne de dirler
pür-kâr (108b): san’atda mâhir
çeşm-i Frengî (111b): gözlük
dîv-gîr (119b): diyâr-ı Hind’de işlenür harîrden olur bir nev’ gâyet ince kumâşdur
şehrî ve gülî (128b): bir şehir bir evdür diyecek yerde darb ederler
kâğıd-ı zer (132b): pâdişâhlar ba’zı fukarâ ve sulehâya bir mikdâr filori vazîfe tayîn edip
ellerine verilen temessük
***
ŞR 572 numaralı yazmanın on birinci risalesi11
, Kitâb-ı elfazî adlı Farsça, Arapça, Türkçe
sözlüktür. Bu sözlükte, Farsça’da kullanılan Arapça kelimelerin önce Arapçası, sonra bazen
Farsçası, ardından Türkçesi verilir. Dört fasıldan oluşur, eşanlamlılar (tarassud ve terakkub ve

9 ŞR 429/3 - Katalog no 591: (97b-144b arasında). 144b boş. Nesih. Bazı kelimelerin üzeri kırmızı mürekkeple çizilmiş.
11 Cemaziyelahir 1244/19 Aralık 1828’de Seyyid Alî Râ’if Şâkir tarafından istinsah edilmiştir. Diğer fiziksel özellikleri
için bkz. dipnot 2 (Kut vd., 2014, s. 659-60).
10 Bu eser üzerine bir doktora tezi hazırlanmıştır: Namık Açıkgöz. “Riyâzî: Hayatı, Eserleri ve Edebi Kişiliği, Divan,
Sâkî-nâme, Düstûrü’l-Amel’in Tenkidli Metni”. Doktora Tezi, Fırat Üniversitesi, 1986.
11 ŞR 572/11 – Katalog no 388: (1b-37a arasında derkenarda). On yedi risaleli bir yazmadır. 205 x 140 mm., 110 x 75
mm. Satır sayısı başka başka. Yer yer harekeli talik. Başlıklar kırmızı mürekkeple. Açık krem, orta kalın, aharlı, su yollu,
filigranlı, mistarlı kâğıt. Bazı yapraklarda su lekeleri vardır. Bazı yapraklar kısmen dikişten ayrıdır. Eser reddadelidir.
Mukavva üzerine hatayi, rumi desenli gömme şemseli, kapak kenarları yekşahla cetvel ve zencirekli, mıklepli, hafif
yıpranmış, bordo deri cilt. Mıklep de hatayi, rumi desenli gömme şemseli, kenarları yekşahla cetvel ve zencirekli.
Mıklebin rengi daha açık. Kapaktan kısmen ayrılmak üzere. Sırta açık kahverengi kâğıt geçirilmiş. Temmeti vardır (Kut
vd., 2014, s. 475-76).
414 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
tevakku’ ve tatallu’ ve intizâr, çeşm dâşten, göz tutmak, gibi), birlikte kullanılan kelimeler,
(mürekkebât: fârig-dil, gibi), hem olumlu hem olumsuz anlamı içeren kelimeler (cevn sepîd-râ vü
siyâh-râ gûyend, aka dahi karaya dirler; nâhil sîrâb ve teşne-râ gûyend, kanmış dirler, dahi susuz
dirler, gibi), zıt anlamlılar, (ezdâd: nef’ ü zarr, sûd u ziyân, assı ve ziyân; saâdet ve şekâvet, nîkahterî
ve bed-ahterî, iyi yıldızlılık ve yaramaz yıldızlılık, gibi).
***
Bir de “Hall-i müşkilât-ı” veya “Şerh-i müşkilât-ı”şeklinde, terimsel ibareyle başlayan
eserler vardır ki, bunlar da içerik olarak yukarıda değindiklerimize benzer olan fakat genellikle
belli bir şâir veya belli bir şâirin belli eseri üzerinde yoğunlaşan sözlük niteliğinde eserlerdir. Yine
aynı Enstitü’de yer alan ŞR 263/512 nolu eser, Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî’dir. Alfabetik olarak
harfü’l-bâ, harfü’l-cîm şeklinde başlıklarla verilen deyimlerin yanında karşılığı, ardından “Mevlânâ
Sâ’ib” veya “Sâ’ib” şeklinde başlayarak bu deyimin geçtiği beyit yer alır. Açıklamalar kısadır.
Örnek (61a):
“hatt-ı Bagdâd: câmın serşârlıgından kinâyedir. Sâib (...)”,
“dest: mutlak kudret ma’nâsına isti’mâl olunur. Sâib (...)”
Bu Eserlerin Hazırlanma Yöntemleri
Bu makalede bazı şerh, sözlük-şerh ve sözlük metinlerinden yola çıkarak üzerinde
durulacak noktalardan birisinin, bu türlerdeki eserler hazırlanırken nasıl bir metot izlendiği sorusu
olduğunu belirtmiştik. Bu konuda bilgi edinebileceğimiz eserlerden birisi de en çok beğenilen ve
okunan şerhlerden biri olan Sûdî’nin (öl. 1005/1596) Gülistân şerhidir. Bu şerh hakkında yapılmış
doktora tezinde yer alan ve şerh metodunun anlatıldığı kısımdaki bilgilere göre, Sûdî’nin şu
terimleri yoğun olarak kullandığı görülmektedir: mahsûl-i beyt, mahsûl-i terkîb, mahsûl-i mısra,
hâsıl-ı terkîb, mânâ-yı terkîb (Yılmaz, 2008, s. 254). Bu ifadelerin kaç kez geçtiği verilmese de
“mahsûl” terimi sık kullanılmıştır.
Bu tez çalışmasının sonuç kısmındaki bilgilere göre: “Eserde, Osmanlı sahası şârihlerinin
şerh yazma nedenleri hakkında birtakım ipuçları bulunmaktadır. Sûdî’nin ifadelerinden de
anlaşıldığı üzere, şârihin bu eseri kaleme alma sebeplerinden biri, medresede Farsça öğrenen
talebeler için kaynak bir esere ihtiyaç duyulmasıdır. Bilindiği üzere Osmanlı medreselerinde Farsça
öğretiminin temel kaynaklarından birisi de Gülistân’dır. İçerisinde ince mânâlar barındırmasının
yanı sıra, klâsik Farsça’nın hâkim olduğu müstesnâ metinlerden olması Gülistân’ı Farsça öğrenimi
konusunda başucu eserlerden biri hâline getirmiştir. Şârihin bu metni Farsça öğrenen talebelere
yardımcı olmak maksadıyla kaleme aldığını söylemesi, bizdeki şerh faaliyetlerinin sebepleri
arasında anlaşılması güç bir metni anlaşılır hâle getirmek için türlü yönleriyle ortaya koymanın da
olduğunu göstermektedir.
Şerhin teknik özelliklerine bakılarak benzeri diğer eserlerin yapısı hakkında bilgi sahibi
olmak mümkündür. Şârihin metin içerisinde kullandığı her türlü ıstılâh, birer şerh terimi olarak
karşımıza çıkmaktadır. Sûdî’nin kullandığı bu şerh ıstılâhlarına aynı yüzyılda ve daha sonraki
asırlarda yazılmış diğer şerh metinlerinde de rastlanmaktadır.” (Yılmaz, 2008, s. 295-97).
Taşkendî’nin Şehrî ve Gülî’yi hazırlama yöntemi şöyledir: belli konular hakkında örnek
metinler seçilmiş, bu beyitlerin anlamı veya yazılış nedeni üzerinde durulmuş, yer yer dilbilgisi
kuralları ve sanatlara da değinilmiştir (Kahraman ve Öz, 2012, s. 73-74).

12 ŞR 263/5 – Katalog no 610: (60a-64b arasında). Mehmed Nazîf el-İstanbulî tarafından istinsah edilmiştir. Eser 60a’da
12. satırda başlar. Temmeti vardır. Diğer fiziksel özellikleri için bkz. dipnot 2 (Kut vd., 2014, s. 673).
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 415
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Taşkendî’nin kullandığı ve terimsel nitelikteki ibarelere dikkat edecek olursak, “mânâ,
mazmûn, hülâsa, mahsûl” kelimelerini tercih etmiştir:
mânâ: mânâ-yı beyt (s. 141) bir kez,
mazmûn: mazmûnı budur (s. 184) bir kez,
hülâsa: hülâsa-i sühan (s. 203, 209) ve hülâsa-i kıta (s. 206, 215) olarak dört kez,
mahsûl: mahsûl-i beyt (s. 131, s. 133, s. 135, 136, 137, 148 (2 kez) açıklamalı, 149, 155,
159, 196, 201 ve mahsûl-i sühan (s. 214, s. 219) olarak on dört kez kullanılmıştır.
Görülüyor ki Taşkendî’nin bu eseri, kullandığı terimler açısından, Ozan Yılmaz’ın tezinde
yer verdiği, şârihin kullandığı her türlü ıstılâhın birer şerh terimi olduğu yönündeki tespitlere uygun
özellikler gösteren bir şerhtir.
İncelediğimiz diğer eserlere bakarsak:
Yazarı belli olmayan Lugat-i Fârsî ve Türkî adlı eser (ŞR 263/4) açıklamalı sözlük
niteliğindedir. Kelimeler, kelime grupları, bir takım tamlamalar ve ibareler, ardından Farsça veya
Türkçe karşılıkları, hatta mecazî anlamları verilir.
Mîrek Mehmed Nakşbendî Taşkendî’nin sözlük niteliğindeki Nevâdirü’l-emsâl’i de (ŞR
181/2, ŞR 429/2), alfabetik olarak hazırlanmış, açıklamalı ve örnekli sözlük niteliğindedir. Deyim,
atasözü ve kinayeleri, atasözü haline gelen beyitleri içerir.
Riyâzî Mehmed’in Düstûrü’l-‘amel (ŞR 429/3) adlı eseri alfabetik olarak hazırlanmış
açıklamalı ve örnekli sözlük niteliğindedir. 1050 civarında Farsça deyim, tabir ve bazı kelimelerin
Türkçe karşılıkları ile bunlarla ilgili Farsça şiirlerden kıta, nazm, beyt gibi örnekler yer alır.
Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî (ŞR 263/5), alfabetik olarak verilen deyimler, bunun kısaca
Türkçe karşılığı ve bu deyimin geçtiği beyit verilir, açıklamalı sözlük niteliğindedir.
İncelendiği kadarıyla bu dört eserde, Gülistân şerhindeki ve Şehrî ve Gülî’deki terimlere
rastlanmamıştır. Buna göre hazırlanış biçimleri (alfabetik olup olmamasına göre) ve terimsel
açıdan, şerh ve açıklamalı veya açıklamalı-örnekli sözlükler arasında fark görülmektedir. Alfabetik
olarak hazırlansa da geniş açıklama ve örnek içeren sözlükler şerh-sözlük sayılabilir,
düşüncesindeyiz.
Bu Eserler Neden Yazılıyor, Okuyucu Kitlesi Kimlerdir
Bu makalede üzerinde durulacak noktalardan diğerleri, bu metinlerin neden yazıldığı ve
okuyucu kitlesinin kimler olduğu soruları idi. Yazarlarının kaleminden bakarsak, Taşkendî Şehrî ve
Gülî’de eseri kaleme alış nedenlerini şöyle verir:
“… beyt-i merkûm şuarâ-yı Acem beyninde müşkil oldugiçün tahrîr olındı.” (Kahraman ve
Öz, 2012, s. 155).
“Fuzalâ-i mütekaddimîn ve şuarâ-i müteahhirîn ebyâtın tetebbu ederdim. Bazı kasâid ve
rubâiyyât ve mesnevî ve mukattaât arasında olan ebyât-ı müşkileyi alâ kadri’l-imkân dostân ile
müzâkere ederken miskâb-ı tab‘-ı elmâs-gûn ile dürer-i nâ-süfte-i maânîyi şikâfte ve ebkâr-ı hacle-i
mazmûnu dest-keşîde etmege niyet etdim.” (Kahraman ve Öz, 2012, s. 127-28).
Kitâb-ı elfazî adlı Farsça, Arapça, Türkçe sözlükte, girişte (1b, derkenarda) ilk başlayanlar
için Farsça eserlerde kullanılmak üzere ezberlesinler diye yazıldığı belirtilir (Kut vd., 2014, s. 475-
76). Bu sözlüğün hazırlanma yöntemi, yazılma amacına çok uygundur. Yukarıda belirtildiği üzere
bu sözlük kelimelerin anlamlarına göre, eşanlamlılar, zıt anlamlılar, beraber kullanılan kelimeler,
hem olumlu hem olumsuz anlama sahip kelimeler gruplandırılarak hazırlanmıştır.
416 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
İncelediğimiz eserlerden yola çıkarsak bu eserlerin yazılma nedenleri şunlardır:
Anlaşılmayan beyitleri, şiirleri anlamak için bu konularla uğraşan kişilere hitaben yazılmışlardır.
Bir diğer neden, Farsça eser yazma konusunda tecrübesi olmayıp ilk kez Farsça eser yazacak
olanlar faydalanabilsin diyedir. Ayrıca aynı tarzda eser hazırlayanların yararlanabileceği bir kaynak
olmak düşüncesi de öne çıkmaktadır.
***
Şerhlerden veya şerh-sözlüklerden farklı alanlarda da yararlanmak mümkündür. Saraç da
şerhlerde, iki ayrı işlem olan şerh ve tercüme birleşmektedir, der. (Saraç, 2010, s. 127). Bu tip şiir
açıklaması ve çevirisi içeren eserler, örnekleri açısından yeniden çeviri çalışmalarının malzemesi
olabilir. Kâtibî’nin beytinde olduğu gibi:
“Der husûf ey kâş bûdî beste dest-i ümmehât
Tâ nedîdî dâghâ-yı sürh ber ruhsâr-ı gül
Mahsûl-i beyt budur ki ‘ne olaydı analarun eli ay tutuldukda bağlu olaydı. Tâ gül-i
ruhsârında kırmızı lekeler zâhir olmayaydı.’ Zîrâ diyâr-ı Acem’de bir kâide vardur ki zen-i âbisten
ay tutuldukda taaccübden elini yüzine veyâ bir gayrı yirine kosaydı şikeminde olan oglanun kudreti
Hudâ ile ol yiri leke kalur. Halk arasında müşâheddür. Nitekim mevlânâ-yı müşârün ileyhün
beytinde şerh olındı.”
Burada Taşkendî beytin çevirisini vermektedir. Yazarlar Kahraman ve Öz, dipnotta, bu
beytin çevirisini tekrar yaparak bir yeniden çeviri örneği oluşturmuşlardır: “Ay tutulurken keşke
anaların eli bağlı olaydı da gül yanağında al benekler görmeseydin.” (Kahraman ve Öz, 2012, s.
128).
Yeniden çeviri çalışmalarında üzerinde durulan ve çeviriyi adlandırma biçimi olarak
gelenekte var olan terimlere13 bu eserde de rastlanmaktadır: “nazmı nesr ile getürmek, tefsîr, tahvîl
etmek”:
“Hazret-i şeyhün zikr olınan beyti şu makûle kıssai müş‘irdir ve bu hikâye-i dil-pesendi
kitâb-ı İskendernâmesinde nazm ile getürmişdür. Bu kemîne-i Taşkendî a‘nî Mîrek-i Nakşbendî
nesr ile getürdi. Bu mahalde küstâhâne tefsîr olındı.” (Kahraman ve Öz, 2012, s. 137-38)
“Bu kıssa Tezkire-i Devletşâh’da Fârisî yazılmışdır. Bu hakîr zebân-ı Türkîye tahvîl
itdüm.” (Kahraman ve Öz, 2012, s. 167)
Taşkendî, alıntıları aktarırken ve kendisinin yazdığı kısımlar hakkında kullandığı
terimlerle, çeviri stratejisi hakkında da bilgi vermektedir.
***
Sonuç olarak, şerh, açıklamalı veya açıklamalı-örnekli sözlük metinleri arasında, hazırlanış
biçimleri (alfabetik olup olmamasına göre) ve terimsel açıdan farklar görülmektedir. Şerhlerde
“mahsûl-i beyt, hâsıl-ı terkîb, hülâsa-i sühan” gibi terimler görülürken, sözlüklerde bu terimlere
rastlanmaz. Sözlükler veya sözlük-şerhler açıklamalı veya açıklamalı-örneklidir, genellikle
alfabetik olarak ve eliften itibaren tüm harflerin üstünlü, esreli ve ötreli şekilleri dikkate alınarak
hazırlanır. Sözlük-şerhden kasıt, geniş açıklamalı ve örnekli sözlüklerdir.

13 Bu konuda çeşitli çalışmalar vardır, ayrıntılı bilgi için Cemal Demircioğlu’nun çalışmasına bakılabilir: Cemal
Demircioğlu (2003). “19. Yüzyıl Sonu Türk Edebiyatında ‘Tercüme’ Kavramı”, Journal of T urkish Studies = Türklük
Bilgisi Araştırmaları, Kaf Dağının Ötesine Varmak Festschrift in Honor of Günay Kut Sayısı, (C. 27/II), Cambridge
Mass.: Harvard Üniversitesi, Yakın Doğu Dilleri ve Medeniyetleri Bölümü.
Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: Şerh… 417
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
İncelediğimiz eserlerden yola çıkarak: bu eserlerin, anlaşılmayan beyitlerin / şiirlerin
anlaşılmasını kolaylaştırmak için, ilk kez Farsça eser yazacak olanlara, yine aynı tarzda eser
hazırlayanlara faydalı olabilecek birer kaynak olmak üzere yazılmış olduklarını söyleyebiliriz.
Bu eserler ayrıca yeniden çeviri çalışmalarında değerlendirilebilir. İçerdikleri kelimelerin,
deyimlerin, mazmunların anlamları ve verilen örnekler dikkate alınırsa diğer bazı metinleri anlama
/ anlamlandırma bağlamında kullanılabilir. Bu eserlerden edinilen ilk elden bilgiler, edebî, kültürel
ve sosyal çalışmalar açısından önemli olabilir.
***
Sözlerimi Taşkendî’nin, Attâr’ın (öl. 618/1221) Mantıku’t-tayr adlı eserindeki bir beyti
açıklamak için anlattığı bir hikâye ile bitirmek isterim:
Sîmurg, Nigâristân-ı Çîn, ilim Çin’de de olsa arayınız:
“Nakl olınur ki Sîmurg-ı Ankânun bir teli Nigâristân-ı Çîndedür ki ol diyârdan
ubûr iderken bir telin bırakmış. Ol tel üzerinde nukûş-ı garîbe ve eşkâl-i acîbe var.
Nakkâşân-ı Çîn anunçün rûzgârda meşhûr olmışlardur ki ol tele nazar idüp kâbiliyyetleri
hasebiyle tahsîl-i nakş itmişlerdür. Ol diyâr halkınun meşhûr olmaları ol bâldendür ve hâlâ
Nigâristân-ı Çînde ol per mevcûddur dirler. Sultân-ı enbiyâ sallallâhü aleyhi ve sellem
anun-çün buyurur ki “utlubü’l-ilme velev bi’ş-şîn”. Ve Hazret-i Şeyh Attâr hadîs-i
mezkûrdan iktibâs tarîkiyle bu beytde îrâd ider. Ez Mantıku’t-tayr. Nazm: (…)
“O kanat şimdi Çin’deki salondadır. İlim Çin’de de olsa arayınız, sözü bu
yüzdendir. Onun kanadındaki desen ortaya çıkmasaydı, bütün bu kargaşalar dünyada
olmazdı.” (Kahraman ve Öz, 2002, s. 164-65).
KAYNAKÇA
Kullanılan elyazması eserler:
Düstûrü’l-‘amel. Riyâzî Mehmed. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR 429/3.
Hall-i müşkilât-ı Sâ’ib-i Şîrâzî. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR 263/5.
Kitâb-ı elfazî. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR 572/11.
Lugat-i Fârsî ve Türkî. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR 263/4.
Nevâdirü’l-emsâl. Mîrek Mehmed Taşkendî. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR181/2, ŞR 429/2.
Şehrî ve Gülî. Mîrek Mehmed Nakşbendî Taşkendî. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü ŞR 263/3, ŞR
429/1.
Arslan Mehmet ve Aksoyak İ. Hakkı (2015). Haşmet: Haşmet Külliyatı,
http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/Eklenti/10617,%20girisvemetinpdf.pdf?0 Erişim: 30
Kasım 2015.
Atalay, Mehmet (2013). “Zahîr-i Faryâbî”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 44),
İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı, s. 87-88.
Büyükkarcı Yılmaz, Fatma (2013). “On Yedinci Yüzyıldan Bir Kırkambar: Baldırzâde Ailesine Ait
Bir Mecmua / A Kırkambar From The Seventieth Century: A Mecmua of the Baldırzâde
Family”, TURKISH STUDIES -International Periodical for the Languages, Literature and
History of Turkish or Turkic-, ISSN: 1308-2140, Volume 8/1, Winter 2013,
ANKARA/TURKEY, www.turkishstudies.net, DOI Number:
http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.4447 , pp. 549-578.
Ceylan, Ömür (2000). Tasavvufî Şiir Şerhleri. İstanbul: Kitabevi.
418 Fatma BÜYÜKKARCI YILMAZ
Turkish Studies
International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 10/16 Fall 2015
Demircioğlu, Cemal (2003). “19. Yüzyıl Sonu Türk Edebiyatında ‘Tercüme’ Kavramı”, Journal of
Turkish Studies = Türklük Bilgisi Araştırmaları, Kaf Dağının Ötesine Varmak Festschrift
in Honor of Günay Kut Sayısı,(C. 27/II), Cambridge Mass.: Harvard Üniversitesi, Yakın
Doğu Dilleri ve Medeniyetleri Bölümü.
Durmuş, İsmail (2009). “Sözlük”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 37), İstanbul:
Türkiye Diyanet Vakfı, s. 398-401.
Ersoy, Osman (2001). “Kâğıt”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (C. 24), İstanbul:
Türkiye Diyanet Vakfı, s. 163-66.
Kahraman, Bahattin ve ÖZ, Yusuf (Haz.) (2012). Mîrek Muhammed-i Taşkendî: Şehrî ve Gülî, Bir
Şehir Bir Gül, Ankara: Akçağ.
Kılıç, Filiz (Haz.) (2010). Âşık Çelebi, Meş‘âirü’ş-şu’arâ: İnceleme, Metin, (C. 1), İstanbul,
İstanbul Araştırmaları Enstitüsü.
Kortantamer, Tunca (1994). “Teori Zemininde Metin Şerhi Meselesi”, Ege Üniversitesi Edebiyat
Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi, (C. VIII), s. 1-10.
Kut, Günay, Toska, Zehra, Büyükkarcı Yılmaz, Fatma, Gençtürk Demircioğlu, Tülay ve ATİK,
Arzu (Haz.) (2014). İstanbul Araştırmaları Enstitüsü Yazmaları Kataloğu (Cilt 1-3),
İstanbul: İstanbul Araştırmaları Enstitüsü.
Saraç, Yekta (2007). İlk Klasik Dönem (1453-1600), Şerhler. Talât Sait Halman, Osman Horata,
Yakup Çelik, vd., (Ed.), Türk Edebiyatı Tarihi 2 içinde (s. 121-132), İstanbul: TC Kültür
ve Turizm Bakanlığı.
Şensoy, Sedat (2010). “Şerh”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (Cilt 38), İstanbul:
Türkiye Diyanet Vakfı, s. 555-58.
Topaloğlu, Mustafa ve Kaçalin, Mustafa S. (2009). “Sözlük: Türkçe”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm
Ansiklopedisi (Cilt 37), İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı, s. 402-14.
Yazar, Sadık (2011). Anadolu Sahası Klâsik Türk Edebiyatı Sahasında Tercüme ve Şerh Geleneği.
(Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Yılmaz, Ozan (2008). “16. Yüzyıl Şârihlerinden Sûdî-i Bosnevî ve Şerh-i Gülistân’ı: İnceleme,
Tenkitli Metin”, 2 cilt, Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi, Türkiyat Araştırmaları
Enstitüsü, 2008.
Citation Information/Kaynakça Bilgisi
Büyükkarcı Yılmaz, F., (2015). “Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın Bir Teli Nigâristân-ı
Çîn’dedir: Şerh, Sözlük-Şerh ve Sözlükler Üzerine / Nakl Olunur Ki Sîmurg-ı Ankâ’nın
Bir Teli Nigâristân-ı Çîn’dedir: About Commentaries, Lexicon-Commentaries And
Lexicons”, TURKISH STUDIES -International Periodical for the Languages, Literature
and History of Turkish or Turkic-, ISSN: 1308-2140, (Prof. Dr. H. Ömer Karpuz
Armağanı), Volume 10/16 Fall 2015, ANKARA/TURKEY, www.turkishstudies.net, DOI
Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.9002, p. 403-418.

Konular